اشعار

تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید            خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید

از بس که دل می‌بُـرد از اطـرافـیانـش            یک عمر از دستِ حسودان دردسر دید

این بار «سُرَّ مَن رَأی» مغلوب غم شد            وقتی که مهمان را به کویش دربه‌در دید

در چشم ابراهـیمی‌اش اما غـمی نیست            باید که این ویـرانه را از آن نظـر دیـد

در کـوچه‌ها، پـای بـرهـنه، سَـیّدِ شهـر            اینجا مگر شام است؟ ای مردم! چه کردید؟

قبری که پیـشاپیـش در این خانه کَـندید            تنها به چـشـمش سجـده و آهِ سحـر دید

در شهر غربت‌خیزتان بهتر که تنهاست!            از هم‌جواری با شما خـیری مگر دید؟

مردی گـریـبان‌چـاک افـتاده به خاکـش            می‌شد پدر را مو به مو در این پسر دید!

بر خاک، شیون زد کسی: «وای از دوشنبه!»            انگـار آنـجـا مـادری را پـشـت در دیـد

آسـمان را آهِ جان سوزت ز پا انداخته            مـادرت را باز در هول و ولا انداخته

کاری از دستِ طبیبان بَر نمی‌آید غریب            در کـنـارِ بـسـتر تو مـرگ جـا انداخته

پوستی بَر استخوان داری، به زهرا رفته‌ای            خونِ دل خوردن تو را از اشتها انداخته

رفته رفته حجره‌ات گودال سرخی می‌شود            زهر، لب‌هایِ تو را چون نینوا انداخته

تشنگی بی‌رحم‌تر از نیزۀ زیرِ گلوست            تارهایِ صوتی ات را از صدا انداخته

جـامِ مِی شـرمـنـدۀ اندوهِ چشمانت شده            مــاجـرا را گـردنِ شـام بـلا انـداخـتــه

شام گفتم، خیزران آمد به یادم «وای وای»            گریه‌ها را یـادِ طشتی از طلا انداخـته

دلـم زیــارت دوره گـرفــتـه در پــایـت            دو چشم من شده از غصه غرق دریایت

زیارتی همه از روضه‌هـای ملـمـوست            فــدای صـبــر زیــاده دل شـکــیـبـایـت

شدی یتـیم به طـفـلی ولی بـزرگ شدی            مـیـان گـرگ صـفـت‌ها شـبـیـه بـابـایت

امان نـداشت ز دست هـجـوم دشـمن‌هـا            خلوص راز و نیازت به نیمه‌شب‌هایت

به دست بـسـته کـشـیـدنـد و بـردنت اما            نخورده ضربۀ سیلی به روی زهرایت

چه فرق بین علی یا نقی که توهین شد            به نـام شـیــر خـداونـد و نـام زیـبـایـت

دویـده‌ای پی مرکـب شـبـانه در کـوچه            به یـاد عـمـۀ تـنـهـا مـیـان صـحـرایـت

سه شب شـبـیـه اسـیـران کـربـلا دادنـد            به جای خانه تو را در خـرابه‌ها جایت

میان بـزم شـراب به یـاد مـجـلـس شـام            دلت شکـسته و برگشت رنگ سیـمایت

به پیش چشم خودت قبر خویش را دیدی            ولی کسی نـزده بـوسه پـای رگ‌هـایت

چه قدر لحظۀ جان دادنت غریب شدی            نبـود در بـرت آن لحـظه مـاه رعـنایت

رنگ صد لاله ز نسرین عذارش ریخته            صد نـیـسـتان نـاله از آه نَزارش ریخته

فاطمه گر نیست بر بالین او پس از چه روی            این‌همه یاس پریشان در کنارش ریخته؟

یا پریده در حقیقت رنگ از روی مهش            یا دل آئــیــنـۀ آئــیــنــه‌دارش ریـخــتــه

تیر دیگر در کمان صیاد دنیا چون نداشت            زهر را چون طرح بر جان شکارش ریخته

خشکسالی جای دارد شهر را ویران کند            آبروی سـامـرا از چـشـم زارش ریخـته

در عیادت از دلش شاید که دلها بشکـند            چون دل اهل و عیال او کنارش ریخته

بس‌که می‌سوزد گمانم قالب خورشید را            از دل آتـش نــهـاد داغــدارش ریـخـتـه

شاید از کـربـبـلا می‌آیـد و قـبر حـسـین            ابر دلتنگی که باران بر مزارش ریخته

در کفن پـیـچـید مانند خـبر در کـوچه‌ها            در گریز روضه خود طرحی به کارش ریخته

جای دارد تاک روید "معنی" از خاک درش            اشک چشم عسکری روی مزارش ریخته

مدهوش می‌شد کوچه با عـطـر عـبایت            با هر قـدم گـل می‌شکـفـت از ردّ پایت

همسایه نه، یک شهر نه، اصلاً جهانی            مـی‌بــُرد نـان از ســفـرۀ بـی‌انـتـهـایـت

وقـتـی بـرای درد دشــمـن هـم دوایـی،            کی می‌شـود درمـانـده بـاشـد آشـنـایت؟

پَــر داده‌ام امـشـب بـه یــاد تـو دلــم را            تا گوشه‌ای از صـحـن پـاک سامـرایت

از ظلم‌ها عـمری دلت خـون بود، آری            آن زهـر، مـرهـم شد بـرای دردهـایـت

لب‌ها به هم می‌خورد با سوز مناجـات            مـی‌سـوخـتـی در ربّــنـای بـی‌صـدایـت

عمری دلت با روضه‌ها در کـربلا بود            در روز آخر حجـره شد کـرب‌وبـلایت

سهـم من از مـصیبت جـدّم حساب شد            پـایـم هـمیـنکه باز به بـزم شـراب شد

مردانه بود بزم و دلم یاد عمّه سوخت            دیـدم چـقـدر عـمـه‌ام آنـجا عـذاب شـد

بسیار گریه کردم از این غصه که چرا            نامـوس کـبریا به کـنـیزی خـطاب شد

می‌خـواند جد من به لبش آیه‌های نور            افـسوس خـیزران به لب او جواب شد

تشتِ زر و شراب و سر و کـینۀ یزید            اینـهـا دلـیـل رفـتـنِ تاب از ربـاب شد

در بستری افـتاده بی‌جان پیکر توست            بر خاک از زهر جفا بال و پر توست

آقا دگـر تـاب و تـوان رفـته ز جسمت            دلـواپس فـرزند دو چـشمان تر توست

زهـر جـفـا جـسـم تو را درهم کـشـیده            در بـسـتری انگـار جسم لاغـر توست

در حـجـرۀ در بسـتـه‌ای افـتادی از پـا            آه و فغان و بی‌کسی دور و بر توست

از داغ و درد کـوچه‌ها بی‌تـاب هستی            در گوش جانت نالـه‌های مـادر توست

پـیـری چه زود آمـد به استـقـبـالت آقـا            زهـر جـفا در بین حجـره یاور توست

در سامـرا دور از وطن تنهـا غـریبی            تنهـا کـنـار بـسـتر تو هـمـسـر تـوست

گویند لب‌تـشنه تو جان دادی به بسـتر            در ساعت آخر فغان در حنجر توست

بالا سرت وقت شهادت عسکـری بود            یا آنکه روی خاک حجره پیکر توست

مـرغ دلـم پـر زد بـه بـام سـامـرایـت            سر می‌نهد بر تربت صحن و سرایت

ای قـبـلـۀ امـیـد، اشـکـم شد وضـویـم            دارم نـمـاز عـشـق در پـائـیـن پـایـت

در خـلـوت روحـانی‌ام، صد بار گـفتم            ای باعث هـسـتی، همه هـستی فدایت

هرگـاه رو کـردی به محـراب عبادت            گـوش فـلک پُر شد، ز بانگ ربّـنایت

گر هر فـراز جامعه صد جـلـوه دارد            شد این دعا یک جلوه از، قدر و بهایت

دشـمـن به خـامـوشی تو کـوشـیـد اما            پیچـیـد در هفـت آسمان بانگ رسایت

هنگـام بـیـمـاری دلت تا کـربـلا رفت            تا زیـر آن قـبـه، کـنـد شیـعـه دعـایت

بـرهـم زدی بـزم شـراب ظـالـمان را            وقتی به شعری، در ترنّم شد صدایت

افـسـوس از زهـر ستـم آتـش گـرفـتی            شد آب مثل شمع غـم، سر تا به پایت

با عسکری پیداست داغ تو چه کرده است            وقـتی گـریـبان را دریـده در عـزایت

بگـذار تا جان «وفایی» سوزد از غم            در وسـعـتی از غـربت درد آشـنـایت

شب بود قبله جانمازی سوی او داشت            کعـبه برای دیـدن رویش وضو داشت
رشک ملک بود آن حصیر زیر پایش            هر شب خدا مشـتـاق صوت ربنـایـش

قد قامتش با روز شب را کرد محشور            سجاده با هر سجده‌اش نـور عـلی نور
چـشـم سـیـاهـش روشـنـای راه ایـمـان            هر نـاوک مـژگـان او یک خـط قـرآن
تسبیح می‌چرخاند و می‌چـرخـید عـالم            ارض و سـما را رزق می‌بخـشید توأم
از خلوتش گرچه دو عالم فیض می‌برد            اوج مصیبت در دل این شب رقم خورد
ناگـاه قـومی بی‌ادب حـرمت شکـسـتند            تسبیح فـیض خلق را از هم گـسـسـتـند
از هر طرف حمله بر آن کاشانه کردند            مانـنـد سـیـلی خـانـه را ویـرانه کردند
خالـی‌ست جـای فـاطـمـه انگـار اینـجا            تـا کـه بـگــیــرد بـاز دامــان عـلـی را
می‌ریخت اشک شرم عـالم روی جاده            دشـمـن ســواره بــود امــا او پـــیـــاده
از داغ این غم عالمی در پیچ و تاب است            سر منزل این کوچه‌ها بزم شراب است
بزم شراب اما خبر از خـیزران نیست            نامـوس او در مجلس نامحرمان نیست
از سـامـرا بـرخـاسـت آه شـام آن شب            یک‌سوی صد نا محرم و یک‌سوی زینب
یک‌سو سری بر تشت زر یک‌سو رقیه            یک‌سو سراسر خنده و یک‌سوی گریه
یک‌سوی چوب خیزران می‌خورد بر لب            یک‌سو مزن ظالم به لبها داشت زینب
از بس اسیران را عذاب آن خیزران داد            از تـشت آخـر سر به روی خاک افتاد

همان کسی که تو را خـانۀ گـدایان بُرد            و یا به قصد جسارت به قعر زندان بُرد

برای این که علوم از تو منـتـشر نشود            مـیـان لـشکـر با آن همه نگـهـبـان بُـرد

کجـاست تا که بـبـیـند حـریم تو امروز            چقـدر غـصه و غـم از دل پریشان بُرد

چــقـــدر درد بــرای طــبـیـب آوردنــد            مریض از حـرم تو چـقـدر درمـان بُرد

همان حـرم که برای غـبار آن، جبریل            هزار شهپر و یوسف هزار مژگان بُرد

به قـدر ظـرفـیت سائـلـش تـفـضل کرد            که خضر، علم لدن، تخت را سلیمان بُرد

چه شیر پرده چه شیر درنده یکسان است            از این جهت که از امر امام فرمان بُرد

دل شراب هم از این مصیبتش خون است            طَهور را به سرای شـراب مهـمان بُرد

شـراب بـود ولـی او یــزیـد شـام نـبـود            مگر که چوب به سمت دهان و دندان بُرد؟!

صحن و سـرایت بُـوَد کـعـبـۀ اهل ولا            رو بـه تـو آورده‌ام زادۀ خــیــرالـنـسـا
کیـست دهـد آبـرو جز تو به هر بی‌نوا            بــوده‌ایـم از ابـتـدا بـر در بـیـتـت گـدا

وصف کرامات تو بُرده دل از سائلان
شاد شد از رحـمـتت دیـدۀ غـمـدید گان

زنـده شـود مُـرده از نـام مسـیـحای تو            سرمـۀ چـشـم همه خـاک کـف پـای تو
آب حـیـات دلـم لـحـن شـکـر خـای تـو            خـون بـه دلـم آورد نـغـمـه و آوای تـو
جامعه می‌گوید از غربت و تنهائی‌ات
ذکـر لـب مـا شـده قـصـۀ شـیـدایـی‌ات

قصـۀ تنـهـایـی‌ات می‌رسـد از سـامـرا            بانگ هم آوائـی‌ات می‌رسد از سامـرا
نـالـۀ زهـرایـی‌ات می‌رسـد از سـامـرا            بـادۀ صـهـبـایی‌ات می‌رسد از سـامـرا
کـوی مصـفـای تـو کـعـبـۀ اهل یـقـیـن
یک پر شالت بود رشتـۀ حـبل المـتـین

هر کـه به کـویـت بـرد راه پی الـتـجـا            تـا بـه ابـد می‌شـود از کـرمـت پـادشـا
هر که شـود مـاه من؛ بـا تو دمی آشـنا            ذکـر کــبـیـره شـود بـا دل او هـمـنــوا
دیـدۀ پُـر اشک ما زائر تنـهـای توست
اشک جگر سوز ما یکسره بر پای توست

غربت جانکاه تو شاعر بزم غـم است            گریه بر اندوه تو تا به قیامت کم است
پشت فلک چون کمان پیش قد تو خم است            چشم من از داغ تو غرق غم و ماتم است
ای که ز داغت دل اهل سما خونجگر
تـا به ابـد می‌کـنـم دیـده به یـاد تـو تـر

سخن از ظلمت و مظلومیت آمد به میان            شهر بـیداد رسـیده‌ست به اوج خـفـقان

از خــداونـد نـبـایـد اثـری بـاشـد اگــر            از دهان « مـتوکل» برسد صـوت اذان

بر لب منبر و مسجد، زده شد مُهر سکوت            مجرم است آن‌که برد نام علی را به زبان

راویان سلـسله در سلـسله در بند شدند            شیـعـیـانی مـتواری شده هـمپای زمان

بدعتی تازه بنا گشت از آن لحـظۀ تلخ            که مـزار پـسر شـاه نـجـف شد ویـران

دلـم از درد شکـسـته‌ست خـدا می‌دانـد            آه ایـن قـصـۀ جـانـسـوز نـدارد پـایـان

بـاز بـی‌وقـفـه بـه دریـا زده‌ام بـادا بـاد            نیـسـتم، نیـستم از عـاقـبـتـش دل‌نگران

جان به کف باید از اولاد علی دم زد و بس            »ابن سکیت» چنین راه به ما داده نشان

عقل دیگر سر عقل آمد و بی‌واهمه گفت:            قـلب بی‌دغـدغـۀ عـشق نـدارد ضربان

دهمین عشق بلافـصل! سلام ای دریا!            پاک‌تر از نفـس صبح سلام ای باران!

خود به خود پرده ز چشمان تو می‌رفت کنار            که حـقـیقت نشد از چـشم تو آنی پنهان

به حضورت به قدومت شده دلگرم زمین            به سحرهای سجود تو گواه است زمان

شرح و تفـسیر نگـاه تو کتابی‌ست جدا            جذبـۀ مـاه، پُـر از مهـر، وَ تیغـی بُرّان

از در «جامعه» هرکس به حقیقت برسد            غـفـلت جامعـه او را نـکـند سرگـردان

همگی دست به شمشیر، چه می‌فرمائید؟            آسمان منتظـر توست کران تا به کران

تو فـراتـر ز بـیـانـی به خـداونـد قـسـم            سخن شعر نبوده‌ست به جز «سَبقِ لِسان«

متن تاریخ فقـط گفت که مسمـوم شدی            هیچ‌کس هیچ نگفت اینکه چه بوده جریان؟

سامرا کُشت تو را نور تو خاموش نشد            سامری مانده و انگشت تحیر به دهان

غم دیدار حـرم کنج دلم جا خوش کرد            به دعـایی دل ما را به مرادش برسان

عـلـی الـدوام‌ نمک‌گـیر دست خـوبـانم            چه سِرّی است در این رابطه نمی‌دانم!

سوار کـشـتی‌شان‌ می‌کنند سگ را هم            کنار نوح‌ که هستم چه غـم ز طوفـانم

فـقـط بـه دامـن آل عـلـی دخـیــل شـدم            اگـرچـه تـر شـده با هـر گـنـاه دامـانـم

سـلام حـضرت هـادی! سـلام اربـابم!            بگـیـر دسـت مـرا خـسـتـه‌ام پـریـشانم

به زیر دست شما تربیت شدم یک‌ عمر            همـیـشه نـان تو بـوده به زیـر دنـدانـم

بـیـا که‌ پـوزه بـمـالـم به پـات آقـا جان            مرا تو شـیـر حـسـابم‌ بکـن نه انـسـانم

دلـم‌ گرفـته بـرایت غـریب جـان دادی            برای مـادرتان باز روضـه می‌خـوانم

عـزا عـزا! جـگـر فـاطـمه شـرر دارد

عـلی شدن چـقدر رنج و دردسر دارد

مصیبت است که از دوستان جدا باشی            اسـیـر هـر شـبـۀ نـانـجـیـب‌هـا بـاشـی

دلت بـرای مـدیـنـه هـمـیـشه پَـر بـزند            ولی هـمـیـشـه‌ گـرفـتـار سـامـرا باشی

دعای اهل و عیالت به پادگان این است            که از جـسـارت سـربـازها رهـا باشی

عـزیـزکـردۀ زهـرا! نـبـیـنـم آقـا جـان            به روی خاک بیفتی و بی‌عصا باشی!

تو خورده ای به زمین گونه ات‌ چرا خاکیست؟!            بـرای آنـکـه عـزادار کــربـلا بـاشـی!

دلت ‌شکست ولی شکرحق سرت نشکست            قـرار نیـست که با سنـگ آشـنـا باشی

قـرار نیست تنت را به نـیـزه‌ها ببـرند            قـرار نیست که بـر روی بـوریا باشی

مـیـان نـالـۀ تو کـف نـمـی‌زنـد احــدی            خدا نخواست که بین سر و صدا باشی

تمام اهل حرم خـانـه‌اند! پشت حجاب!            به فکـر غـارت پوشـیه‌ها چرا باشی؟!

چه روضه‌ها که نهان مانده است با زینب

بزن به سیـنـۀ خـود دم بگـیر یا زینب

دارد امـیـد که دردش به مُـداوا نکـشد            با چنین درد غمش کاش به فردا نکشد

زهر خورد و جگرش سوخت لبش را سوزاند            چه کـند از دل اگـر نـالـۀ زهرا نکشد

بـارِ اول که در این خـانـه نـبـوده امـا            کاش می‌شد به کـنـارِ پسـرش پا نکشد

سینه وقتی که بسـوزد نَفَـست می‌گیرد            نیست امـیـد که کـارش به تَـقَـلا نکشد

پسرش چاک گریبان زده بر بالـیـنـش            چه کـند دسـت اگر بر سـرِ بـابا نکشد

ظرفِ آبی به لبش دید فقط گفت حسین            نَـفَـسی نـیـست اگر وای حـسـینا نکشد

کربلا آب رسید و به زمین اما ریخت            خواست نامرد که یک آه هم آقا نکشد

دست خواهر به سرش، داشت دعایی شاید            لـحـظـۀ آخـرِ او کـار به دعـوا نـکـشد

ضربـه‌ها اینهمه بر صورت آقـا نزنید            هیچ کس نیست که یک تیغ در اینجا نکشد

شـعـلـه اُفـتـاده به دامـانِ یـتـیـمـی امـا            می‌دَود تا که کسی گیسوی او را نشکد

بیـشـتر می‌شـود آتش اگر اینـقـدر دَوَد            عمّه ای‌کاش که این شعله به بالا نکشد

می‌بَرد هرچه دلش خواست حرامی باشد            کاش فـریـاد سـرِ دخـتـر نـوپـا نـکـشد

خوب شد بود عمو بر سر نیـزه تا که            حالِ این خـواهرِ تنهـا به تمـاشا نکشد

اگر ز زهـر جفا سوخت نازنین بدنت            شکر خدا که نیـزه نخـوره‌ست بر تنت

ندید پیکـر تو زخـم و، سر بـریده نشد            ز سم اسب نگـشته است پاره پیرهنت

ز سوز زهر و عطش بال و پر زدی اما            ندیـد خـواهر تو لحـظه‌ای نفس زدنت

هـزار شکـر بـرایت کـفـن مـهـیـا بـود            حصیر مردم صحرا نـشین نشد کـفنت

عدو به مجلس می خواره‌ها تو را آورد            ولی به خنده نزد چوب بر لب و دهنت

ای مهـر دهـم را به ولایت تو نـشـانه            حجت به خدا نجل عـلـی میـر زمـانه

سلـطان بلافـصل خـلایق به دو عـالم            شمـس ازلـی مـظـهـر خـلاق یـگـانـه

از داغ غمت تا عرصات حضرت هادی            در سیـنه کشد شعـلـه عشق تو زبـانه

دژخیـم زمـان کرده تعـرض به ناحق            با ظـلم و شـقـاوت به حـریم تو شبانه

آه از جگـرحضرت زهـرا بـُرون شد            پـیـچـید از این غم به کرانها و کرانه

از شعـلۀ آن آه گـرفت شعـلـه وجـودم            کـرده به دلـم داغ جگـرسوز تو خانه

مسمــوم شـدی از سـتـم حـاکـم دجـال            زین غم به رخم گشته سرشگم روانه

سامرا در هـالـه‌ای از مـاتم است            وَز جدایی نالـد و غَرق غم است
بار رفـتن بـسته چون اِبن الرّضا            قامت دین در فِـراقِ او خَـم است

شـمع عـمر هـادیِ امَّت خـمـوش            این خموشی درد او را مَرهم است
بـاز هم از دسـت این نـامـردمان            زَهر کین و زَهر غُربت باهم است
فـــاطـــمــه دارد نـــوای وا وَلَــد            بــارِشِ دُرّ دو دیـده نَـم نَـم اسـت
هم زمـین هم آسـمـان نـالـد ز غم            گـوئـیا نظـم کَـواکِـب دَرهم است
»نادرا» امشب بخوان جامِع کَبیر            این دعا بر شیعیانش پـرچم است

دلتـنـگـم و غـصـه‌های دیگـر دارم            در سـیـنۀ خود غـمـی مـکرّر دارم

هـر بـار که آمــدم ز جـا بـرخـیـزم            دیـدم کـه نـمـی‌شــود قــدم بــردارم

من مـنـتـظرم که میـهـمـانـم بـرسـد            در حـجـره‌ام و هــوای مــادر دارم

از زخـم زبان این جـمـاعت بر دل            زخمی‌ست که تا لحظۀ محشر دارم

لب تـشـنه‌ام و به یـاد لب‌های کسی            مـی‌مـیـرم و بـاز دیــده‌ای تـر دارم

گودال من این حجره و زخم خنجر            بغضی‌ست که در میان حنجر دارم

رگ‌های بـریده‌اش به خاک افتاد و            می‌گـفت میان خـیـمه خـواهر دارم

رفتند و دوباره قتل و غارت کردند            آنان که به خواهرش جسارت کردند

ضریحِ صحنِ دل ما به نامتان خورده            صدای روضه همیشه به گوشِ جان خورده
اسیرِ دستِ کسی جز شما نخـواهد شد            هرآنکه از سر این سفره آب و نان خورده

به لطفِ نم نمِ اشکـی خـرابم آبادیست            به پای منبرتان هر دلی تکـان خورده
منم اویس قـرن، زنـده‌ام به این پرچـم            به نوکری روی پیشانی‌ام نشان خورده
بدونِ نـوکـری عـمرم چه فـایده دارد؟            بدونِ روضه چه سودی؟ فقط زیان خورده
شما سَجیۀ احسان و بخـشش و کرمید            که نور فیض شماها به هر کران خورده
غریب و بی‌کس و تنهای سامرا، عمری            چه قدر خون دل از دست این و آن خورده
شکسته بال و پرش، خسته از جفای زمان            ز نیش و طعنه زدن کارد، استخوان خورده
مـیـان آتـش و تب ذکـرِ فـاطـمـه دارد            چه قدر غصۀ زهرای قد کمان خورده
لـبـانِ شـعـلـه‌ورش یـاد کــربـلا کـرده            شده شبـیه لـبانی که خـیـزران خورده

درد بسیار است امّا در جگر بسیارتر            حال و روزش می‌شود لحظه به لحظه زارتر

احتضارش، غربتش، دردش غم‌انگیز است، آه            لیک بر پای پسر جان دادنش غمبارتر

بر زمین پا می‌کشد، رنگش به زردی می‌زند            چاره وقتی نیست می‌پیچد بخود ناچارتر

هر چه نسل فاطمه دنـباله پـیدا می‌کـند            بیشتر از پیشتر هِی می‌شود بی‌یـارتر

قدر او را بارها می‌خواست آری بشکند            دشمن این سوره خود، هربار می‌شد خارتر

از گریبان می‌کشیدش تا که تحقیرش کند            کـربـلا در سامـرا شد قـابل تکـرار تر

آه، تا بردند در بزم شرابش گریه کرد            یاد خشکیده لب و چوبی که بود انگار، تر!